ΠΑΙΔΟΜΑΖΩΜΑ,ΕΝΑΣ ΦΟΡΟΣ ΑΙΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΠΛΗΡΩΣΑΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΟΘΩΜΑΝΟΚΡΑΤΙΑ

Ήταν ένας φόρος κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας που δεν έμοιαζε με κανέναν άλλο. Το παιδομάζωμα επιβλήθηκε στους χριστιανούς μέχρι και το 1638, και ο σουλτάνος ήταν αυτός που αποφάσιζε το πότε και το πού θα γινόταν η στρατολόγηση αγοριών για τις ανάγκες του στρατού και της διοίκησης.

Αυτή την πτυχή της οθωμανοκρατίας, που είναι μια από τις τραγικότερες εμπειρίες του ελληνισμού, ανέδειξε η ημερίδα που διοργανώθηκε τη Δευτέρα 22 Μαΐου στο Μέγαρο της Εστίας Νέας Σμύρνης από την Εστία Νέας Σμύρνης και την Οικουμενική Ομοσπονδία Κωνσταντινουπολιτών, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για την 564η Επέτειο από την Άλωση. 

Ακαδημαϊκοί, ιστορικοί, παιδοψυχίατροι και παιδοψυχολόγοι κατέθεσαν τη δική τους άποψη. Τη συζήτηση συντόνισε ο δημοσιογράφος Ιορδάνης Χασοπόπουλος, ενώ τη διοργάνωση της ημερίδας είχε αναλάβει η Ελισάβετ Κόβη μαζί με την εθελοντική ομάδα «Ρωμιών Πράξεις».

Όπως ειπώθηκε στην ημερίδα, ο Τούρκος απεσταλμένος εμφανιζόταν στα χωριά και απαιτούσε να παρουσιαστούν μπροστά του όλοι οι πατεράδες με τους γιους τους προκειμένου να διαλέξει τους πιο καλοφτιαγμένους και δυνατούς για να γίνουν γενίτσαροι. Στην αρχή έπαιρναν αγόρια 6-7 ετών και μόνο ένα από κάθε οικογένεια. Αργότερα, όμως, η στράτευση επεκτάθηκε στις ηλικίες των 8-10 ετών και σιγά σιγά αυξήθηκε ο αριθμός ανά οικογένεια, μέχρι που ήταν πιθανό να πάρουν ακόμα και όλα τα αρσενικά παιδιά.

Έτσι, οι χριστιανοί έφτασαν στο σημείο να παντρεύουν τα αγόρια τους σε μικρή ηλικία ή να αλλάζουν την πίστη τους με τη θέλησή τους ώστε να αποφύγουν το παιδομάζωμα.

Τα παιδιά που αρπάζονταν θεωρούνταν οριστικά χαμένα. Στην Ήπειρο, μάλιστα, την πρώτη Κυριακή μετά την αρπαγή οι γονείς πήγαιναν μαυροφορεμένοι στην εκκλησία όπου τελούνταν η νεκρώσιμη ακολουθία. Σε αυτήν εκφωνούνταν τα ονόματα των παιδιών που λογιάζονταν πια νεκρά.

Όταν οι απεσταλμένοι του σουλτάνου συμπλήρωναν με το παιδομάζωμα τον αριθμό των αγοριών που επρόκειτο να γίνουν γενίτσαροι τα έστελναν στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί, τους ξύριζαν το κεφάλι και διάλεγαν τα πιο γερά και όμορφα στα οποία άφηναν πιο πάνω από το αυτί μια τούφα μαλλιά, που την έλεγαν «τζουλούφι».

Ο σουλτάνος στη συνέχεια έπαιρνε στο παλάτι αυτά τα παιδιά και τα υπόλοιπα μοιράζονταν στους πασάδες και στους άλλους άρχοντες των Τούρκων της Πόλης. Οι πιο άξιοι γενίτσαροι κατέληγαν στο παλάτι, όπου περνούσαν από πολλές δοκιμασίες αλλά ταυτόχρονα εκπαιδεύονταν και μάθαιναν την τέχνη του πολέμου.

Οι πιο έμπιστοι μπορούσαν να γίνουν προσωπικοί φρουροί του σουλτάνου.

Δύο από αυτούς έμεναν το βράδυ ξάγρυπνοι, ο ένας στο κεφάλι και ο άλλος στα πόδια του κρεβατιού, κρατώντας αναμμένους πυρσούς για να διώχνουν μακριά τους επίδοξους δολοφόνους και τα φαντάσματα. Όταν το πρωί έντυναν τον σουλτάνο του έβαζαν 500 δουκάτα στη μία τσέπη και 1.000 άσπρα στην άλλη για να δίνει φιλοδωρήματα. Τη νύχτα είχαν το ελεύθερο να κρατούν ό,τι είχε περισσέψει από την απλοχεριά του σουλτάνου.

ΠΗΓΗ:http://www.pontos-news.gr/